Het programma is opgebouwd met behulp van vier ‘rode draden’. De eerste rode draad betreft het strategisch proces. Dit loopt van de algemene uitgangspunten van de sector en organisaties naar de uitvoering of implementatie. De tweede rode draad loopt van ‘buiten’ naar ‘binnen’: de zorg wordt eerst in de bredere maatschappelijke en internationale context met haar ontwikkelingen geplaatst, waarna meer ingegaan wordt op interne condities tot effectief en efficiënt zorgaanbod. Dit is de ‘outside-in’ benadering van de zorg gevoed door de centrale rol van de zorg in de maatschappij. Hier komt de visie van TIAS betreffende business & society tot zijn recht. De derde rode draad loopt van leren en absorberen naar etaleren en demonstreren: van het kennismaken met bestaande wetenschappelijke inzichten naar het omzetten hiervan in concepten, theorieën en benaderingen die functioneel zijn in de praktijk. Deze rode draad loopt van het leren van bestaande kennis naar een verantwoorde toepassing. De vierde rode draad betreft het ontwikkelen van inzicht in persoonlijk leiderschap en toepassen van dit inzicht in de praktijk en binnen de maatschappelijke context. Persoonlijk leiderschap is immers de sleutel tot succes binnen de werkomgeving en de loopbaan ontwikkeling. De rode draden lopen vaak parallel. Maar soms botsen ze of raken verstrengeld. Dit is dan het gevolg van de manier waarop de zorg zich over tijd ontwikkelt. Soms levert het werken met de rode draden spanning op maar deze spanning heeft een functioneel aspect omdat ze de complexe vraagstukken in de zorg tot uitdrukking brengt.
Deze spanning manifesteert zich ook in een zestal intrigerende contrasten:
1. Het contrast tussen verleden, heden en toekomst. De manier waarop de zorg nu wordt vormgegeven is voor een belangrijk deel historisch bepaald. Toch stellen hedendaagse mogelijkheden, waaronder technologische en informatietechnologische, nieuwe eisen maar ook kansen aan het zorgaanbod. Bovendien dwingt de snelheid van ontwikkeling ons tot het anticiperen op verschillende mogelijke toekomstscenario’s.
2. Het contrast tussen wetenschap en praktijk. Beide komen aan bod en wel zoveel mogelijk in samenhang met elkaar. Welke betekenis heeft de wetenschap (kennis en benadering) voor de praktijk en vice versa? Hoe kan wetenschappelijke kennis in de praktijk worden getoetst en hoe kan praktijkkennis wetenschappelijk worden geduid (verificatie/falsificatie)?
3. Het contrast tussen bestaande kennis en de zoektocht (onderzoek) naar nieuwe kennis. Welke kennis bestaat, wat is de status, betekenis en relevantie hiervan, hoe snel veroudert kennis, wat is de rol van onderzoek en onder welke voorwaarden kan onderzoek een bijdrage leveren aan de uitbreiding van kennis? Waaraan moet kennis voldoen om wetenschappelijk verantwoord te zijn?
4. Het contrast tussen conventie en innovatie. Aan de ene kant is rekening te houden met de manier waarop het denken in de zorg zich heeft ontwikkeld en hier geassocieerd wordt met een eigen vanzelfsprekendheid. Aan de andere kant is er juist behoefte aan het doorbreken van de conventies met behulp van innovaties op verschillende niveaus (van het systemische naar het operationele).
5. Het contrast tussen de disciplines. De natuurwetenschappen, waaronder ook een deel van de biologische, medische en farmaceutische disciplines vallen, staan met hun relatief harde uitspraken tegenover de sociale en managementwetenschappen. De laatste kunnen veel minder terugvallen op ‘wetten’ en dienen een grotere nadruk te leggen op de kwaliteit van de verantwoording.
6. Het contrast tussen de managementdisciplines onderling. Ziekenhuiszorg verschilt van thuiszorg,jeugdzorg, kraamzorg, preventieve zorg, etc. Van de verschillen valt veel te leren, onder andere dat deze slechts relatief zijn en vaak alleen de uiterlijke verschijningsvorm betreffen.
Learning outco