Professionele praktijkvoering vraagt om een behandeling die is gestoeld op de wetenschappelijke
State of the Art. Evidence-based handelen volgens toetsbare kaders en richtlijnen staat hoog in
het vaandel: we willen daarmee onze patiënten, onze collega’s/verwijzers, de samenleving en
last but not least onszelf uitleggen wat we doen. Maar belangrijke aspecten van ons vak, bv het
contact met de beleving van de patiënt, met die van onszelf, en de wisselwerking daartussen,
lijken moeilijker in dergelijke objectieve kaders te vatten. Tegelijk weten we dat juist onze
subjectiviteit op zijn minst een noodzakelijke voorwaarde is voor diagnostiek en behandeling.
Ervaringsdeskundigheid is here to stay en het dogma van professionele afstand wordt geleidelijk
aan verlaten, maar wat komt ervoor in de plaats? Hoe aanwezig mogen en moeten we dan zijn? In
hoeverre is persoonlijke openheid en zelfonthulling wenselijk, noodzakelijk, of toch therapieondermijnend?
Tijdens deze middag worden deze vragen langs drie perspectieven verkend: vanuit de
psychotherapeutische benadering van Acceptance & Commitment Therapy, dat een scherpe
scheiding tussen stoornis en normaliteit afwijst, vanuit praktijkonderzoek waarin o.a. opvattingen
van psychiaters over goede professionaliteit werden onderzocht, en vanuit het model van
ervaringsdeskundigheid als ‘PEPER’ (praktisch, existentieel, politiek-kritisch, ethisch en
responsief/relationeel). De gemene deler van deze drie perspectieven is de reflectie op de
inbreng van eigen ervaringen in de behandeling. Na korte inleidingen door de sprekers zal de
nadruk liggen op oefeningen en discussie in groepen en plenair.