Adequaat kunnen begrenzen in psychotherapie is van fundamenteel belang voor het welslagen van een psychotherapeutisch proces. In psychotherapie zijn gezamenlijke verantwoordelijkheid en samenwerking essentieel. Gegeven deze noodzakelijke wisselwerking, zal de therapie mislukken als de patiënt sterk geneigd is om zijn gevoelens uit te ageren, in plaats van deze systematisch te onderzoeken binnen de veiligheid van een gestructureerde therapeutische omgeving. Denk aan een patiënte die plotseling op het parkeerterrein naast haar voormalig therapeut staat, die op weg naar huis wil gaan. Of aan een patiënte die niet stopt met mailen naar haar behandelaren, tot 1200 mailtjes in korte tijd aan toe. Aan de patiënt die weliswaar in behandeling is gegaan, maar zich niet echt patient gedraagt. En nog dichterbij huis: Hoe gaan we als behandelaren onderling om met het aangeven van grenzen, of deze los te laten: Wanneer vinden we dit zelf moeilijk?

Het stellen van grenzen is geen vanzelfsprekend onderdeel van de diverse opleidingen. Dat elke therapeut er elke dag mee te maken heeft en soms voor grote dilemma’s komt te staan is daarentegen de klinische praktijk. Bezuinigingen en toenemende maatschappelijke druk leggen nog eens extra druk op clinici om meer te bereiken in kortere tijd. Daarmee wordt efficiënt kunnen begrenzen alleen maar belangrijker.

Hoe kunnen behandelaars efficiënt en adequaat grenzen stellen, zodat hun patiënten, zij zelf en het therapeutische proces geborgd blijven?