Eetstoornissen zijn nog steeds de meest dodelijke ziekte binnen de psychiatrie. Met een variërende mortaliteit van rond de 10% hebben we te maken met een heel ernstig beeld, vaak jonge mensen, die veel te vroeg komen te overlijden.

Tegelijkertijd -en misschien ook daardoor- is het een ziektebeeld waarbij behandelaars zich enorm machteloos voelen staan tegenover deze ziekte. Wat kan ik doen als iemand niet wil eten? Moet zo iemand opgenomen worden bij ons op een opname afdeling? Moet iemand gedwongen behandeld worden?

Ook zijn eetstoornissen veel voorkomend bij patiënten als een comorbide stoornis. We kennen eetstoornissen als een vorm van coping bij emotie regulatie problematiek en persoonlijkheidsproblematiek, bij het kunnen omgaan met angsten in geval van PTSS. Ook zien we eetstoornissen en/of eetstoornis symptomatologie vaak samengaan met een depressieve stoornis of depressieve episode.

In dit symposium willen we een overzicht geven van lopend onderzoek binnen Amarum, zal worden stilgestaan bij de wilsbekwaamheid van patiënten met een ernstige eetstoornis en wordt verder aandacht gegeven aan de nieuwe ontwikkelingen in de behandeling van eetstoornissen.

Op interactieve wijze willen we verder stilstaan bij bovenstaande -of andere- vragen die leven rondom de behandeling van patiënten met een eetstoornis.