Hoe creëer je als therapeut ruimte voor zingeving bij de behandeling van psychisch lijden? Welke rol heeft zingeving in een behandeling als iemand lijdt aan het leven? En hoe verhoudt zich dat tot behandelen vanuit een bepaald paradigma? Wat is de zin van het leven en wat maakt ons leven zinvol?
 
In de huidige (Nederlandse) ggz is het medisch model tot nu toe de grondslag voor het behandelen van psychisch lijden (psychotechnologisch paradigma). Goed behandelen is dan: volgens de DSM bepalen welke aandoening iemand heeft, en die aandoening behandelen met de (vaak geprotocolleerde) empirisch ondersteunde voorkeursbehandeling. Behandelingen moeten klachtgericht, kostenefficiënt en als een nauw omschreven product aangeboden worden. In tijden van Covid-19 is de belangrijke opgave voor de ggz om ervoor te zorgen dat behandeling in ieder geval online voortgezet kan worden. Dat is niet per se passend voor iedere therapeut of voor iedere vorm van psychisch lijden.
Persoonsgerichte diagnostiek (vanuit een persoonsgericht paradigma) staat recent weer in de belangstelling. De persoon die lijdt aan psychische klachten en diens omgeving staan centraal. Het gaat dan om betekenis van het lijden, ontstaansgeschiedenis en zingeving. Behandelen vanuit deze visie stelt hele andere eisen aan het (therapeutisch) contact. In hoeverre is er ruimte voor eigen inbreng, zelfonthulling en ervaringsgerichte kennis en wat is de impact van Covid-19?
 
De Vlaamse psychiater-psychotherapeut Dirk de Wachter vindt dat therapeuten zichzelf meer mogen uitspreken. Tot welke hoogte kun je ‘menselijkheid’ tonen in de behandelkamer; wat is nog ethisch verantwoord? Soms zijn we vergeten dat verdriet bij het leven hoort. We moeten leren om ook de mindere kanten van het leven te omarmen. Past dit bij de zin van het leven en bij wat ons leven zinvol maakt?