Wanneer een werknemer ziek is,  kunnen verschillende instrumenten  worden ingezet tijdens het traject van re-integratie. Arbeidstherapie is daar één van. Arbeidstherapie is een instrument dat niet alleen van deze tijd is. In het Uitvoeringsbesluit loonbelasting van 1965 wordt er al over gesproken, maar verder is nauwelijks literatuur beschikbaar over dit onderwerp. Ook NVAB-richtlijnen en verzekeringsgeneeskundige protocollen noemen het instrument niet. Arbeidstherapie is desondanks een instrument dat zijn waarde bewezen heeft om de belastbaarheid van de werknemer in de praktijk te kunnen testen als daar twijfel over is. Het instrument wordt echter te pas en onpas ingezet en wordt geregeld verward met andere re-integratie instrumenten. Oneigenlijk gebruik van arbeidstherapie kan gevolgen hebben voor de rechtspositie van de werknemer en voor zijn loon. Dit kan leiden tot een lager inkomen.

Deze werkwijzer richt zich op de werkgever- werknemer-relatie en gaat in het bijzonder over de situatie dat de bedrijfsarts betrokken is bij de inzet van arbeidstherapie.

Tijdens deze bijeenkomst wordt de nieuwe werkwijzer arbeidstherapie gepresenteerd en wordt besproken hoe arbeidstherapie kan bijdragen aan het bevorderen van een snelle, verantwoorde en duurzame re-integratie en hoe oneigenlijk gebruik van het instrument kan worden voorkomen.

Leerdoelen zijn: 

• het verkrijgen van inzicht wat arbeidstherapie precies is en wat het doel van arbeidstherapie is;
• het verkrijgen van inzicht in de voordelen van de inzet van arbeidstherapie;
• het verkrijgen van handvatten voor een juist gebruik van arbeidstherapie;
• het verkrijgen van inzicht in de rollen van de verschillende actoren (waaronder bedrijfsarts, werknemer, casemanager, professional onder taakdelegatie, arbeidsdeskundige) en de kritische succesfactoren voor de inzet van arbeidstherapie;
• het verkrijgen van inzicht in hoe arbeidstherapie zich verhoudt tot andere re-integratie instrumenten.