Let op: deze masterclass vormt één geheel met het congres op 5 oktober en is zodoende alleen in combinatie met het congres te volgen. Voor dit congres is separaat accreditatie aangevraagd.

Zelfvervreemding is een overlevingsstrategie om de gehechtheid aan mishandelende of niet-aanwezige verzorgers in stand te houden door het zelf te verloochenen en als ‘slecht’ of ‘niet om van te houden’ te beschouwen. Om zelfvervreemding als gevolg van trauma te kunnen overwinnen, is het van belang dat de therapie gericht is op het ontwikkelen van vaardigheden bij de cliënt om pijnlijke emoties te gaan zien als communicaties van verloochende delen. Door deze kinddelen vervolgens, in samenwerking met de therapeut, de ‘ontbrekende ervaringen’ te bieden waarnaar zij zo verlangen, kan de impliciet herinnerde ervaring van angst en bedreiging worden getransformeerd. In deze benadering ligt de nadruk op ‘verwerking’ – een omvorming van de relatie tot het zelf, waarbij schaamte, zelfverachting en aannames van schuld vervangen worden door compassievolle acceptatie.

Janina Fisher combineert actuele neurobiologische kennis over trauma, dissociatie en gehechtheidsproblematiek met een praktische aanpak voor de behandeling daarvan. Tijdens het congres op 5 oktober zal zij de theoretische kant bespreken van zelfvervreemding na trauma, het ontstaan en de functie van delen en hoe hier therapeutisch mee te werken voor herstel. Tijdens de masterclass zal zij voortborduren op de theoretische basis die bij het congres is gelegd. Samen met de maximaal 50 deelnemers zal ze diepgaand op de praktijk ingaan door middel van de bespreking van casussen, demonstraties, video’s, het leren van interventies en oefenen onder haar supervisie. Ook is er ruimte om zelf casussen in te brengen, waarbij zal worden getoond hoe er praktisch met deze cliënten gewerkt kan worden.

Na afloop van de masterclass zijn de deelnemers in staat om: 

• de theorie van gefragmenteerde persoonlijkheidsdelen toe te passen op complexe klinische casussen
• symptomen van een persoonlijkheidsstoornis als een aanwijzing voor fragmentatie te herinterpreteren
• nieuwe technieken en vaardigheden in praktische oefeningen toe te passen
• weerstand en een gebrek aan vooruitgang als een verdedigingsmechanisme dat voorkomt uit trauma te herkennen
• de toepassing van het structurele-dissociatiemodel in de behandeling van trauma te beschrijven
• effectieve interventies voor verschillende defensieve reacties te bepalen.