Net als hun ouders hebben ook vluchtelingenkinderen in hun land en tijdens hun vlucht ingrijpende en traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Niet alleen het individu, maar het gezin(systeem) is getraumatiseerd. Veel getraumatiseerde vluchtelingenkinderen hebben ernstig getraumatiseerde en depressieve ouders. Onderlinge relaties worden verstoord en niet zelden is er sprake van parentificatie: kinderen gaan voor hun ouders zorgen. Veel vluchtelingengezinnen komen uit een (eer)cultuur, waarin waarden en normen fundamenteel verschillen van de westerse cultuur. Dit betekent dat ouders voor de opgave staan om hun kinderen op te voeden en te begeleiden ‘tussen twee culturen’, waarbij zij recht willen doen aan enerzijds de eigen cultuur en anderzijds de Nederlandse cultuur. Niet zelden leidt dit tot grote spanningen in gezinnen. Dit kan escaleren en leiden tot dreiging met geweld of het feitelijk toepassen van (ernstig) geweld. Zorg voor kinderen en jongeren zou, waar dat kan, zoveel mogelijk moeten plaatsvinden vanuit een gezinsbenadering (ouders worden weer in hun kracht gezet).