Jarenlang had de geneeskunde niet veel te bieden aan verslaafden. Verslaving werd niet als ziekte gezien en er was nog heel weinig bekend over de neurobiologie ervan en er waren - behalve methadon en disulfiram - nauwelijks effectieve geneesmiddelen die konden worden ingezet bij de behandeling van verslaving.
Recent onderzoek heeft ons geleerd dat er neurobiologische processen ten grondslag liggen aan de ontwikkeling en het persisteren van verslavingsgedrag.

We hebben hierdoor meer inzicht gekregen over de neurotransmitters en de receptoren die hierbij betrokken zijn. Dit heeft het mogelijk gemaakt dat de laatste jaren een groot aantal nieuwe medicijnen is ontwikkeld en getest voor zowel de behandeling van verslaafden aan middelen als voor patiënten met een gedragsverslaving. Voor de behandeling van verslavingen aan zowel tabak, alcohol als opiaten zijn ondertussen  verschillende geneesmiddelen geregistreerd en is er voor arts en patiënt nu duidelijk iets te kiezen.