Als een behandeling van een patiënt met een persoonlijkheidsstoornis vast dreigt te lopen wordt nogal eens gesuggereerd dat er (bij nader inzien) sprake is van een “psychotische persoonlijkheidsorganisatie”. Echter, over de vraag of bij persoonlijkheidsstoornissen de “psychotische persoonlijkheidsorganisatie” ook daadwerkelijk bestaat worden de degens nog steeds gekruist. Duidelijk is wel dat een deel van onze patiënten zeer ernstige beperkingen heeft in, wat men tegenwoordig noemt, het “Niveau van persoonlijkheidsfunctioneren” (conform het Alternatieve model DSM-5 en de komende ICD-11). Wat gaat er allemaal schuil in deze "vergaarbak" aan ernstige problematiek? Hoe brengen we deze (heterogene) groep gedifferentieerd in beeld, en wat zijn de consequenties daar dan van voor de indicatiestelling en behandeling?

Al wordt een curatief traject ook voor hen in toenemende mate gesuggereerd, de vraag is of onze aller kwetsbaarste patiënten eigenlijk wel baat kunnen hebben bij onze “evidence-paste” borderline behandelingen. Wellicht doen we met onze welwillendheid in dat opzicht meer kwaad dan goed, en zou behandeling zich moeten richten op het voorkomen van ontregeling door onze collectieve curatieve zelfoverschatting. Wellicht moeten we ons beperken tot “stabilisatie” of “herstel”. Of doen we daarmee onze patiënten juist tekort, en is het goed om onze aanpak aan te passen aan deze doelgroep, en wat is dan nodig en mogelijk?

Aan het einde van deze middag/avond hebben we een antwoord gekregen op bovenstaande vragen en daarmee handvatten voor diagnostiek en behandeling