Als arts heb je dagelijks te maken met hoop, een patiënt zonder hoop zou waarschijnlijk niet op het spreekuur komen. In die dagelijkse ontmoetingen verkeren patiënten tussen vrees en hoop. Niet altijd hebben we als medicus de oplossing voor die klachten of kunnen we het verlossende woord geven waar ze op hopen. Als de hoop op (volledig) herstel niet in onze handen ligt, kunnen we onze patiënten dan nog wel zicht op een hoopvolle toekomst geven? En wat als we worden geconfronteerd met een (medisch gezien) onrealistische hoop? Je wilt dan graag eerlijk zijn, maar tegelijkertijd wil je iemand niet alle hoop ontnemen. Daarnaast speelt hoop ook een belangrijke rol bij de dokter zelf. Het heeft invloed op hoe je je patiënten, je vak en je professionele ontwikkeling benadert. Maar hoe houd je die hoop levend en krachtig? En wat als al je hoop omslaat in machteloosheid en wanhoop?
Tijdens deze conferentie willen we diverse kanten van hoop belichten en hoe wij hoop kunnen herkennen en inzetten op zo’n manier dat het kan bijdragen aan het welbevinden van onze patiënten en om zelf betere dokters te worden.
Algemene leerdoelen: