De cliënt met overgewicht houdt zich niet aan zijn dieet. Een chronisch alcoholverslaafde man dreigt uit zijn huis gezet te worden vanwege de overlast die hij geeft. Een psychotische cliënt weigert om antipsychotica in te nemen. Een cliënt zou exposureopdrachten uitvoeren, maar blijkt de eerstvolgende sessie niks gedaan te hebben.

Hulpverleners gaan ervan uit dat patiënten in de (G)GZ hulp zoeken omdat ze lichamelijke en/of psychische problemen ervaren en daar verandering in willen. Vaak zitten de hulpverlener en de cliënt op één lijn. Maar het komt ook regelmatig voor dat de hulpverlener precies ziet wat er moet gebeuren, maar blijkt het lastig voor de cliënt om tot die gewenste gedragsverandering te komen.

In veel opleidingen/cursussen ligt de nadruk bij het aanleren van technische therapievaardigheden. Echter, het puur toepassen van deze vaardigheden in een behandeling/therapie lukt eigenlijk alleen als de cliënt maximaal gemotiveerd is en doet wat de hulpverlener voorstelt. In de praktijk van alledag werkt dit meestal niet zo. Cliënten zijn ambivalent ten aanzien van het veranderen van hun gedrag en gewoontes en het loslaten van disfunctioneel, maar o zo vertrouwd oud gedrag. En vaak willen cliënten wel van hun problemen af, maar hebben niet de mindset dat dit betekent dat zij zelf er veel moeite en energie in moeten steken (“Heeft u hier geen pil voor?”. En : “U bent de deskundige”).

Dit betekent dat hulpverleners een gesprekskader nodig hebben van waaruit ze de gesprekken voeren, een manier van gesprekken voeren die hen helpt om de motivatie voor gedragsverandering bij de cliënt te vergroten. In de verslavingszorg is al vele jaren ervaring opgedaan met motiverende gespreksvoering en deze behandelstijl blijkt ook op andere terreinen van de (G)GZ effectief te zijn.