De huidige hulpverlening lijkt teveel richtlijnhulpverlening geworden en vraagt door complexiteit van klachten om
een revival van de psychosomatische hulpverlening. Op dit symposium wordt door gerenommeerde sprekers, uit de
wetenschappelijke frontlinie van de psycho-somatische (para)medische zorg en GGZ, de noodzaak van een revival
van een Psychosomatische benadering in de hulpverlening onderbouwd.

De kern
‘Als de dagelijkse realiteit van zorg en welzijn vele gezichten kent is zoeken naar eenduidig bewijs een illusie en
een onterechte simplificatie van wat goede zorg is.’ Dit staat in de inleiding van het in 2017 verschenen rapport
van de RVS (Raad voor Volksgezondheid en Samenleving) getiteld: ‘Zonder context geen bewijs, over de illusie
van de evidence-based practice in de zorg’.
In dit rapport wordt gesteld dat EBP (evidense-based practice) de kwaliteit en veiligheid van de zorg aanzienlijk
heeft verbeterd. Maar, zo wordt er gesteld, er is ook een keerzijde. Deze komt er in de kern op neer dat de
kennis waar EBP vanuit gaat een reductie van de werkelijkheid is. Het bewijs als basis voor goede zorg is dus
een illusie. Voor goede, patiëntgerichte zorg zijn naast externe kennis ook andere kennisbronnen nodig die
EBP onderbenut: klinische expertise, lokale kennis, kennis afkomstig van patiënten, kennis van de context (de
leefomstandigheden en voorkeuren van patiënten, de setting waarin zorg plaatsvindt) en van de waarden die
in het geding zijn. Omdat elk besluit betrekking heeft op een specifieke hulpvrager en plaatsvindt in een
specifieke context, kan besluitvorming in de zorg gezien worden als een experiment in het verbinden van
verschillende kennisbronnen. Onzekerheid is hieraan inherent en moet niet ontkend maar juist omarmd
worden. Van elk besluit kan en dient geleerd te worden.
Hier zien wij, de Society for Psychosomatic Medicine, een duidelijke noodzaak van een revival van psychosomatische
hulpverlening. In plaats van een teveel aan kookboekgeneeskunde juist een context- en patiëntgerichte
aanpak. Aspecten die gescheiden lijken als één geheel beschouwen: accepteren van complexiteit én
het benaderen van het geheel, gekoppeld aan een duidelijke eigen regie van patiënten in zake ziekte en
gezondheid, lijken meer dan ooit nodig.