Tot nu toe is het meeste onderzoek naar psychiatrische stoornissen en de behandeling daarvan gebaseerd op categorale, symptoom gerichte diagnostische classificatiesystemen zoals de DSM en de ICD.  In de laatste decennia is in toenemende mate duidelijk geworden dat deze symptoom beschrijvingen maar beperkt valide zijn, wat het wetenschappelijk onderzoek naar de etiologie en het ontwikkelen van effectieve behandelstrategieën hindert1. Er is een sterke toename te zien geweest van het aantal artikelen over transdiagnostische factoren in aanloop naar de uitgave van de DSM 5. Dit zijn een aantal gemeenschappelijke factoren die schuilgaan achter de diverse DSM stoornissen.
Ik ben geïnteresseerd in zelfbeeld als  transdiagnostische factor omdat veel psychopathologie voortkomt vanuit schaamte vanwege een discrepantie tussen wie men werkelijk is en wie men denkt te moeten zijn om geaccepteerd te worden2. Geaccepteerd worden door je omgeving wordt gezien als een van de basis behoeften van de mens 3. Zelfbeeld wordt vaak beoordeeld door te kijken naar zelfwaardering. De theorieën over de ontwikkeling van psychopathologie en zelfbeeld zijn echter grotendeels in het westen ontstaan. De laatste jaren doen steeds meer concepten uit andere culturen hun intrede. Een van deze concepten is zelfcompassie. Er zijn aanwijzingen dat de mate van zelfcompassie een meer accurate beschrijving is van iemands zelfbeeld dan zelfwaardering. Dit omdat het een meer stabiel gevoel voor eigenwaarde beschrijft en het tevens een veerkracht bevorderende factor is.
Voor mijn eindreferaat wil ik met behulp van literatuur onderzoek en samen met experts, nadenken over de relatie tussen zelfcompassie en psychopathologie en hoe dit preventief en als behandeling ingezet zou kunnen worden in de psychiatrie.