Leerdoelen

• De deelnemer kan beschrijven welke hulpverleningsdiensten (Kustwacht, reddingsbrigade, KNRM, SAR) hij kan inzetten bij een incident op of aan het water, hoe hij deze moet alarmeren en welke rol hij als centralist heeft in de samenwerking bij de afhandeling van het incident.
• De deelnemer kent de aanleiding tot het opstellen van het Kwaliteitskader Ambulancezorg op het water en kan de voor hem/haar relevante inhoud benoemen.
• De deelnemer kan beschrijven welke bijdrage de verschillende disciplines (Kustwacht, reddingsbrigade, KNRM, SAR) leveren aan de afhandeling van het incident op of aan het water.
• De deelnemer kan het toestandsbeeld hypothermie en de bijbehorende meldersinstructie beschrijven en kan de juiste inzet van zorg bepalen.
• De deelnemer kan het toestandsbeeld verdrinking en de bijbehorende meldersinstructie beschrijven en kan de juiste inzet van zorg bepalen.
• De deelnemer kan de juiste meldersinstructie toepassen in geval van een duikongeval en is in staat om adequate zorg in te zetten.

Aanleiding tot de totstandkoming van deze dag is het rapport wat in 2017 is opgesteld door AZN ‘Kwaliteitskader ambulancezorg op het water’. Ambulancezorg houdt niet op bij de vloedlijn of de waterkant. Nederland kent vele wateren, van de Noordzee, de Waddenzee en de Friese meren tot aan rivieren als de Maas en de Waal. Ook daar leveren Regionale Ambulancevoorzieningen (RAV-en) ambulancezorg zoals bedoelt in de Tijdelijke wet ambulancezorg (Twaz). Kenmerkend voor ambulancezorg op het water is dat het een ketenproces is, met per RAV-gebied wisselende ketenpartners.

Ambulancezorg Nederland (AZN) heeft in 2009 de richtlijn ‘Ambulancezorg op het water’ opgesteld en twee jaar later een aanvullend protocol. Aanleiding was destijds de behoefte bij de ambulancesector aan partijen die vervoer op het water konden regelen en daarbij aan een uniforme richtlijn met betrekking tot samenwerking tussen de betrokken partijen. In 2013 is de Twaz in werking getreden. Daarin is benoemd wanneer er sprake is van reguliere ambulancezorg en wie dit mag uitvoeren. Dit is bij 25 RAV-en belegd. In december 2016 is door de minister van Infrastructuur en Milieu, mede namens de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) gesteld dat de uitgangspunten voor medische hulpverlening op zee vergelijkbaar zijn met de hulpverlening op het land. Dit was naar aanleiding van de uitkomsten van een onderzoek van de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OvV) naar een medische hulpverlening op de Noordzee. De hulpverlening moet effectief, veilig en tijdig zijn. Bovendien is benoemd dat de acute zorg op de Noordzee moet aansluiten op de acute zorg op het land. En, omdat MKA’s zicht hebben op de geldende afspraken, op beschikbaarheid en op bereikbaarheid, is de keuze waar de patiënt naar toe gebracht moet worden ondergebracht bij de MKA’s.

Voor AZN waren de genoemde ontwikkelingen voldoende aanleiding om het met de richtlijnen uit 2009 het huidige document ‘Kwaliteitskader Ambulancezorg op het water'

Duidelijk op deze dag wordt over welke hulpverleningsinstanties de MKA kan beschikken wanneer er een incident op het water plaatsvindt. Hoe kunnen de reddingsbrigade, KNRM en de SAR worden ingeschakeld worden en op welke wijze kun je met ze communiceren.

Door de medische kennis van hypothermie, verdrinking en duikongevallen uit te breiden weten de centralisten bij de triage welke melderinstructie zij moeten geven, welke zorg zij moeten inzetten en wanneer en op welke wijze zij gebruik kunnen maken van specialistische zorg zoals de KNRM en de SAR. Tevens wordt duidelijk wat belangrijk is bij de keuze van de bestemming van de patiënt.