De klassieke definitie van psychotherapie houdt in het vestigen en hanteren van de therapeutische relatie met als doel het opheffen van symptomen en psychische problemen. Uit onderzoek blijkt dat een goede werkrelatie voor een groot percentage (30%), het slagen van de behandeling uitmaakt. Voor mensen die als kind getraumatiseerd zijn door ouders of opvoeders, wordt dat bemoeilijkt door het feit dat hun vertrouwen is geschaad, hun gehechtheid aan anderen is beschadigd en het gevoel van eigenwaarde en competentie laag is. Dat betekent dat het hanteren van de werkrelatie in alle fasen van de behandeling prioriteit verdient.

U leert hoe vanuit verschillende methodes voor zelfonderzoek te reflecteren op eigen cognities, emoties en actietendenties in problematische interacties met vroeg getraumatiseerde cliënten. Dat zelfonderzoek kan de therapeut helpen om haar/zijn werk professioneel en met plezier te blijven doen. Het kan ook de cliënt helpen om meer zicht te krijgen op de vaak onbewuste effecten van haar/zijn gedrag op anderen. Zo leert u disfunctionele interactiepatronen van de vroegkinderlijk getraumatiseerde cliënt eerder te herkennen en te doorbreken. Daarbij wordt gebruik gemaakt van onderdelen uit het Zoekschema Moeilijk Lopende Behandelingen en vier instrumenten voor het reflecteren op de therapeutische alliantie. 

U leert ook om in de fase van stabilisatie gaat verschillende disfunctionele patronen praktisch te hanteren, zoals overspoeld raken en blijven, onderwerping, afhankelijkheid en vijandigheid en verschillende patronen van overdracht en tegenoverdracht. Aandacht wordt besteed aan empathische breuken hoe deze te herkennen en te herstellen. Accent in deze fase ligt op het bevorderen van vermogens tot mentaliseren, metacognitie en zelfcontrole. In de fase van traumaverwerking kan juist het bespreken van of de blootstelling aan traumatische herinneringen, veel herhalingspatronen activeren. De kans op enactments, herhalingsscenario's is groot als de therapeut er niet op bedacht is, welke techniek of interventie ook gebruikt wordt. Aandacht wordt besteed aan het herkennen van deze scenario's aan de hand van door de deelnemers ingebracht casusmateriaal. Vervolgens wordt aandacht besteed aan het moeilijke punt van rouwen om een pijnlijke jeugd en afscheid nemen als overgang naar de re-integratiefase.