De Kritische Ontwikkelingsbegeleiding is een persoonsgerichte vorm van individuele hulpverlening die al meer dan 50 jaar constant in ontwikkeling is. De methode streeft ernaar de overbelaste, overspannen en functioneel ontredderde persoon op een systematische, efficiënte en zeer individuele manier te helpen zijn natuurlijke lichamelijkheid en zijn persoonlijk evenwicht terug te vinden en te bewaren.
De omvattende visie van de Kritische OntwikkelingsBegeleiding wil rekening houden met alle aspecten die het menselijke gedrag bepalen. Tegelijk is de methode zo verfijnd uitgewerkt dat ze als universele achtergrond kan dienen voor het situeren, begrijpen en beïnvloeden van het gedrag van elke individuele persoon.
De Kritische Ontwikkelingsbegeleider benadert de mens als een persoon-in-ontwikkeling, die zelf bepaalt hoe en wanneer hij/zij zich aanpast aan de kenmerken, veranderingen en actuele eisen van de omgeving. De klemtoon wordt gelegd op de persoon die zelfstandig functioneert en daarbij zichzelf in stand houdt en zich op eigen initiatief ontwikkelt in een natuurlijke, materiële, tijdruimtelijke en sociale wereld.
Deze visie op de persoon als autonoom gedragssysteem houdt in dat ‘opvoeding’ begrepen moet worden als een individueel passende begeleiding van de persoonlijke, van binnenuit bepaalde levensdynamiek. Vandaar het beklemtoonde gebruik van de termen "begeleiding" en "begeleider". Met ‘kritisch’ wordt bedoeld dat de begeleiding op elk moment ‘individueel passend’ gepland en georganiseerd wordt.
Kritisch begeleiden betekent dan dat men altijd principieel vertrekt van wat de persoon actueel is en kan, niet van wat hij/zij zou moeten zijn en kunnen. Men toont respect en geduldig begrip voor (storende) tekortkomingen en onvermogen. Dat betekent dat de ontwikkelingsbegeleider altijd vertrekt van ‘haalbare uitdagingen’ die passen bij de actuele leefsituatie, de zingeving en de prestatiebekwaamheid van de begeleide persoon.
Deze realistische visie op de menselijke persoon biedt een omvattend transdisciplinair denkkader dat geschikt is als verbindende context en inspirerende werkhypothese voor het plannen en het evalueren van een coherente persoonsgerichte hulpverlening via de complementaire inbreng van de verschillende specialisten uit het begeleidingsteam.