Een vroege veilige omgeving waarin het kind wordt ‘gezien’ en warmte, stabiliteit, voorspelbaarheid en bevestiging zijn verzekerd, is van het grootste belang voor de ontwikkeling van een stabiel zelfgevoel, een adequate affectregulatie en van het vermogen om later in het leven zinvolle hechtingsrelaties aan te gaan. Een verstoring van die ontwikkeling is de oorzaak van vele vormen van psychopathologie, vooral ook van persoonlijkheidsproblematiek.

Tijdens dit symposium komt een diversiteit aan klinische thema’s aan de orde. In een drietal korte presentaties worden specifieke situaties geschetst die kunnen leiden tot een onveilige gehechtheid waarbij het kind vervreemd raakt van zijn fundamentele behoeften. Rondom die situaties gaat het over coping strategieën om met onveiligheid om te gaan en over de relatie tussen onveilige gehechtheid en het daadwerkelijk ontwikkelen van psychopathologie.

En wat dit alles betekent voor het werk in de spreekkamer.  
 

Leerdoel

De nascholing wil de deelnemers vanuit de meest recente inzichten uit de gehechtheidstheorie op de hoogte te brengen van het grote belang van een stabiele en veilige ouder-kindrelatie voor de ontwikkeling van het kind. Dit vanuit de actuele literatuur over hechting en gehechtheid gekoppeld aan relevante klinische illustraties uit de therapeutische praktijk. Het doel is de deelnemers daarbij handvatten te bieden hoe in de dagelijkse praktijk om te gaan met patiënten bij wie sprake is van manifeste gehechtheidsproblematiek en/of daarmee samenhangende psychopathologie.