Wanneer mensen ouders worden, hebben ze bepaalde verwachtingen bij hun toekomstige kindje. Maar wanneer dan blijkt dat hun kind een ernstige lichamelijke, verstandelijke en/of psychiatrische ziekte of beperking heeft, moeten die verwachtingen bijgesteld worden. Veelal betekent dat een proces van rouw en verdriet. Ouders zien de kinderen van vrienden en bekenden naar school gaan, een diploma halen, werk krijgen, trouwen en kinderen krijgen. Als dat er voor hun kind niet in zit, dan betekent dat steeds weer verdriet. Maar ook andere aspecten van hun leven veranderen vaak radicaal. Ineens kunnen ze bijvoorbeeld met hun gezin alleen nog maar op aangepaste vakanties. Ze kunnen vanwege het feit dat hun kind steeds opgetild moet worden alleen nog platte schoenen dragen, hebben geen tijd meer voor hun partner en rennen van de ene zorgverlener naar de andere. Het leven van deze ouders verandert zodoende in iets dat ze zich niet voor hadden kunnen stellen toen ze kozen voor een kind.

Niet alleen ouders krijgen hiermee te maken, maar ook broertjes en zusjes van het zieke en/of beperkte kind moeten leren omgaan met hun onmacht en verdriet. Hoe je als hulpverlener deze ouders en andere gezinsleden in zulke situaties ondersteunt, daarover gaat dit congres over levend verlies en blijvend verdriet bij ouders en brusjes van zorgintensieve kinderen.

Leerdoelen:

• Wat het kan betekenen om ouder te zijn van een zorgintensief kind;
• Hoe ouders van zorgintensieve kinderen te blijven zien als mens, en niet slechts als zorgverlener of coördinator van de professionele zorg- en hulpverlening rondom hun kind;
• Hoe om te gaan met rouw en herstel bij depressie, manie en psychose;
• Hulpverlening bij levend verlies vanuit een ouderschapstheoretisch kader;
• Hoe helpende gesprekken te voeren met cliënten met een verstandelijke beperking bij verlies of rouw;
• Luisteren naar naasten zonder te sentimentaliseren en te therapeutiseren;
• Hoe te balanceren tussen nabijheid met hulpvragers en je eigen geestelijke weerbaarheid als professional.