Gebitsslijtage wordt als een toenemend probleem binnen de tandheelkunde gezien. Onder adolescenten wordt gebitsslijtage bij een derde van de populatie waargenomen, waarbij wordt aangenomen dat voeding een belangrijke rol speelt. Toch is het aantal patiënten met gebitsslijtage dat restauratieve behandeling behoeft beperkt en lijkt deze zeer ernstige slijtage multifactoriële etiologie te hebben. Naast erosie spelen ook attritie (bruxisme) en abrasie een rol. Restauratieve behandeling is complex en de vraag is vaak wanneer het verstandig is een dergelijke behandeling te beginnen, mede omdat bij patiënten met ernstige slijtage de prognose onzeker is. Zowel indirecte, semi-directe als directe technieken komen in aanmerking, hoewel lange termijn resultaten schaars zijn. Om meer inzicht te krijgen in de etiologie van slijtage en de meest passende behandeling bij (ernstige) gebitsslijtage, is enkele jaren geleden het ‘Radboud Tooth Wear Project’ gestart. Hierbij staat de volgende visie centraal: "Our philosophy on management of tooth wear is conservative, pragmatic, personalized and based on minimally invasive interventions”.