De financiering van onze geestelijke gezondheidszorg staat onder druk. Om ziektekosten beheersbaar te houden dienen opnames te worden voorkómen, bedden afgebouwd en mogen ambulante behandeltrajecten niet altijd meer worden verlengd. Eindigheid van zorg speelt daarmee een steeds nadrukkelijkere rol in onze spreekkamers: we moeten bij voorkeur kort en krachtig behandelen en niet ‘eindeloos’ doorgaan.

Maar is er wel voldoende wetenschappelijke evidentie om kortere klinische interventies te rechtvaardigen? Hoe lang is kort eigenlijk? En bij welke indicaties? Weten we echt wat goede redenen zijn om een klachtgerichte behandeling, persoonsgerichte psychotherapie of farmacotherapeutische interventie eerder dan gewoonlijk te kunnen/mogen beëindigen? Wanneer zijn doelen bereikt? Wanneer is het genoeg? Wanneer te veel van het goede? En hoe rond je op een goede manier een lopende behandeling af?

Maar ook: wanneer is het juist terecht om toch ‘nog even door te gaan’?

Leerdoel

Het doel van dit symposium is om de deelnemende professionals een beeld te geven en mee te laten denken van/over hoe lang een effectieve behandeling zou kunnen en mogen duren.

In het verlengde daarvan is het streven de deelnemers handvatten mee te geven voor de contacten en interventies in de eigen dagelijkse klinische werk. Dit uitgaande van de door de zeven sprekers gepresenteerde thema’s.