Seksualiteit heeft als gespreksthema altijd wisselende nadruk gehad in de hulpverlening. Soms werd het expliciet aan de orde gesteld omdat de therapeut dat van belang vond, maar soms lag de nadruk er helemaal niet op, tenzij de cliënten er expliciet aandacht voor opeisten.  Als hulpverleners werken wij klachtgerichter en seksualiteit is niet een onderwerp om vanzelfsprekend aan te snijden in de behandeling van de jongere of in het gesprek met zijn of haar ouders. Ook zijn de opvattingen over seksualiteit in de loop van de tijd behoorlijk veranderd. Praten wij er daardoor makkelijker over?  Of richten wij ons vooral op de problematische kant van seks. Met de komst van social media komt de seksualiteit ook weer in een heel ander daglicht te staan. Kunnen wij daar als hulpverleners mee uit de voeten of voelen wij ons in verlegenheid gebracht?