Nascholing met (fysieke) bijeenkomst(en)/ accreditatie voor totaal

‘Uitbehandeld’: hoe vaak wordt dat niet tegen patiënten in de GGZ gezegd? Er wordt geen
winst meer geboekt en dus wordt het contact beëindigd. De eerste lijn moet het maar zien op
te vangen. Zo vreemd is het dan niet dat ‘uitzichtloosheid’ van het lijden ook in de GGZ steeds
vaker tot de optie leidt om euthanasie te overwegen.
Over euthanasie in de psychiatrie wordt verschillend gedacht, maar dat is uitdrukkelijk niet
het onderwerp van dit symposium. Wat ons nu belangrijk lijkt, is ons af te vragen wat we
eigenlijk bedoelen met dat ‘uitbehandeld’. Wanneer is iemand met suikerziekte of reuma dan
uitbehandeld? Wordt die opgegeven door zijn specialist of huisarts? Psychiatrische patiënten
lijden net zo goed aan chronische of chronisch-recidiverende ziekten. Hebben zij dan geen
vraag waarop we hen juist in de GGZ en de eerste lijn een antwoord schuldig zijn?
Hoe kunstmatig is het om onderscheid te blijven maken tussen ‘cure’ en ‘care’?
Wat hebben psychiatrische patiënten, die niet meer beter zullen worden, nodig? Stabilisatie,
ondersteuning, ‘empowerment’ – maar is dat genoeg? Moeten we om hun lijden te verlichten
niet eerst dat lijden beter definiëren? Als lichamelijke palliatie onder meer het wegnemen van
pijn en misselijkheid is, wat kunnen we dan wegnemen bij onze chronische psychiatrische
patiënten – in plaats van hen als ‘uitbehandeld’ op te geven?
We willen met dit symposium een aanzet geven om het denken
over ‘uitzichtloosheid’ in de psychiatrie op gang te brengen.
We hopen dat u vanuit uw achtergrond en ervaring aan dit
gesprek wilt bijdragen. Zodat een begrip als ‘uitbehandeld’
kan worden uitgebannen uit het psychiatrisch domein
en er (juist ook voor de ‘uitzichtloze’ patiënten)
perspectief op verlichting van het lijden kan ontstaan.

Hoofdniveau

Beleidspsychiatrie

Psychotherapie en Psychiatrie