Er is veel ontwikkeling in het psychose veld. De DSM 5 is uit; er is een stadiëringmodel van psychose beschreven en gevalideerd; er is meer empirische gefundeerde theorie over hoe etiologische risicofactoren, neurobiologische modellen en cognitieve tendensen gezamenlijk verklaren hoe psychosen in elkaar steken en behandeld kunnen worden; en psychologische invalshoeken voor de behandeling van verschillende stadia van de ziekte en verschillende symptomen (ook negatieve symptomen) krijgen steeds meer evidentie en klinische praktijkwaarde. Bovendien wordt steeds duidelijker dat puur het behandelen van de stoornis ook niet voldoende is. Iemands realiteitsbeleving en functioneringsniveau hebben bij uitstek te maken met sociale inbedding. Werken met het sociale steunsysteem, en gericht zijn op herstel en gewenste maatschappelijke rollen zijn daarom onontbeerlijke elementen bij psychose.

Doelen

Kennis hebben van de verschillende DSM 5 diagnosen rondom psychose, alsook het stadiëringsmodel van psychotische stoornissen, en het continuüm van psychotische symptomen

Inzicht krijgen in de etiologische risicofactoren, neurobiologische modellen (zoals dopamine en afwijkende saillante percepties, en het ‘feed-forward model’ rondom de verminderde eigenheidsbeleving), en cognitieve tendensen in een 4-factoren model van psychose

De Comprehensive Assessment of At Risk Mental State (CAARMS) leren gebruiken om hoog risico op toekomstige psychotische stoornis vast te stellen (stadium 1b uit het stadiëringmodel.

Cognitief-gedragstherapeutische vaardigheden opdoen om psychotische klachten te behandelen, zoals stemmen en achterdocht.

Het herstelgerichte gedachtegoed leren kennen.