Het neuropsychologisch diagnostisch onderzoek is in de afgelopen decennia sterk ontwikkeld. Het behelst veel meer dan het afnemen van enkele neuropsychologische tests. Het vaststellen van cognitieve stoornissen en beperkingen is met de hoge kwaliteit van tests en adequate normensets relatief gemakkelijker. Veel ingewikkelder en uitdagender is het vaststellen van de impact hiervan op het dagelijks functioneren waarbij type en ernst van het letsel, persoonlijkheidskenmerken en de kenmerken van de omgeving zoals de eisen die worden gesteld door het werk of gezin ook meegewogen moeten worden. Daarmee kan een geheugenbeperking bij de een amper tot beperkingen leiden, terwijl het bij een ander persoon tot totale stilstand en uitval leidt. Een ander belangrijk onderwerp betreft symptoomvaliditeit. Mensen die aan een (neuro)psychodiagnostisch onderzoek worden onderworpen presteren niet altijd naar beste kunnen of overrapporteren klachten, symptomen of persoonskenmerken om redenen die vaak onbekend blijven. Hoe dit moet worden vastgesteld en gerapporteerd is niet altijd gemakkelijk. Kortom, het moderne  neuropsychologische onderzoek vraagt de nodige neuropsychologische kennis en kunde. Vraag is of en in hoeverre de PJ rapporteur hier altijd over beschikt. Ter discussie in de groep is de vraag wat te doen als deze kennis ontbreekt of onvoldoende is.