Agressief en zelfbeschadigend gedrag komt bij mensen met een verstandelijke beperking en ASS veel vaker voor (bij 20% van de populatie) dan bij mensen met een gewone ontwikkeling. Zelfbeschadigend (of auto-agressief) gedrag wordt bij ongeveer 10% van mensen met een ernstige verstandelijke beperking waargenomen.
Agressie is geen psychiatrische stoornis en is altijd het resultaat van onderliggende oorzaken. Het ligt dan ook niet voor de hand agressie rechtstreeks aan te pakken. Het is nodig eerst te kijken naar de oorzaak, aanleiding of betekenis van het agressieve gedrag om vervolgens een behandeling te starten. Op grond van deze achterliggende visie wordt agressie op deze studiedag vanuit de biologische, psychologische, sociale en ontwikkelingsinvalshoek belicht. De aandacht zal vooral uitgaan naar het ontwikkelingsperspectief als verklaringsmodel. 

Op grond van inzicht in de ontwikkeling van de persoon en de verklaring van het probleem kan de strategie voor de behandeling bepaald worden. In de behandeling worden biologische, psychologische, pedagogische en ontwikkelingsgerichte methodes met elkaar gecombineerd. De relevantie van de toepassing van psychofarmaca bij agressief gedrag wordt uitvoerig besproken.

Tijdens de studiedag geeft Anton Došen een overzicht van de verschillende typen agressie bij verschillende niveaus van verstandelijke beperking. Zelfbeschadigend gedrag (voornamelijk bij mensen met een laag ontwikkelingsniveau) krijgt de volle aandacht. Nieuwe opvattingen over het ontstaan van agressief en zelfbeschadigend gedrag worden besproken, ondersteund met voorbeelden uit de praktijk. Daarnaast worden de biologische en psychiatrische aspecten van agressie besproken en ook de relatie tussen functiestoornissen en agressie. Ten slotte wordt er een verband gelegd tussen de fasen van emotionele en persoonlijkheidsontwikkeling, agressie en zelfbeschadigend gedrag.