Tot voor kort was het not done om de neurobiologische en neuropsychologische processen in relatie tot criminaliteit en andere vormen van antisociaal gedrag te bestuderen (Donker, 2000). Dit terwijl het begrijpen en voorkomen van criminaliteit onverminderd hoog op de maatschappelijke agenda staat. De laatste jaren is de focus binnen het forensisch wetenschappelijk onderzoek steeds meer komen te liggen op neurowetenschappelijke benaderingen. Dit heeft geleid tot een exponentiële toename van de kennis over de functionele anatomie en werking van ‘het criminele brein’. Echter, in de klinisch forensische praktijk zien we nog vaak dat toepassing van deze soms veelbelovende kennis in diagnostiek- en behandelvormen achterblijft, terwijl deze zou kunnen bijdragen aan verdere innovatie binnen het forensisch werkveld. Wetenschappers concluderen dat sommige traditionele interventies redelijk effectief zijn, maar desondanks bij veel kinderen, jeugdigen en volwassenen nog onvoldoende werken (Brooks Gordon & Bilby, 2006). Een aantal van hen kan mogelijk baat hebben bij verfijndere neuropsychologische diagnostiek en vernieuwing van interventies.

Doel
U bent op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op het gebied van forensische neuropsychologie en neurobiologische aspecten, en de klinische implicaties hiervan.