Inhoud
Interpersoonlijke psychotherapie (IPT) is een kortdurende vorm van psychotherapie die aan het eind van de jaren zeventig van de vorige eeuw specifiek is ontworpen voor de behandeling van depressie (Klerman,1984 & Weissman 2000). Er is een Nederlandse versie van het protocol (Blom e.a. 2011). IPT is opgenomen in de Multidisciplinaire Richtlijn voor de behandeling van depressie als één van de psychotherapievormen van eerste keuze.

Uitgangspunten van IPT zijn de relatie tussen hechting en het ontstaan van stemmingsstoornissen en die tussen het optreden van life events en depressie. Bij de keuze voor IPT is er sprake van een stressvolle gebeurtenis, die de aanleiding is voor het (weer) krijgen van een depressie. Een belangrijk onderdeel van deze vorm van psychotherapie is het werken met een focus. Er zijn vier verschillende focussen: rouw, interpersoonlijk conflict, rolverandering en interpersoonlijke sensitiviteit. De volgende onderwerpen worden behandeld:

- Theoretische achtergrond van IPT
- Diagnostiek, indicatiestelling en het gebruik van vragenlijsten
- Het gebruik maken van de diverse technieken bij de verschillende focussen
- Rouw, interpersoonlijk conflict, rolverandering en interpersoonlijke sensitiviteit
- De rol van de therapeut
- IPT-onderzoek: de laatste stand van zaken en lopend onderzoek
- Behandelvormen: CBASP voor chronische depressie, en IP-SRTvoor bipolaire stoornissen.

Randvoorwaarden

Afspraken over de invulling van IPT supervisie bij het behandelteam na het volgen van de eerste twee cursusdagen is essentieel. Er zijn supervisie groepen IPT