Er wordt vanuit gegaan dat binnen cognitieve gedragstherapie twee belangrijke richtingen zijn te onderscheiden: die waarin de ‘individuele case benadering’ centraal staat en die waarin bij voorkeur effectief gebleken standaardbehandelingen worden toegepast. De eerste is nogal theoretisch georiënteerd (‘theory-based’) en zoekt aansluiting bij een experimenteel-psychologisch en leerpsychologisch kader. De tweede is betrekkelijk a-theoretisch en vooral practisch/empirisch van aard (‘evidence-based’) en zoekt inspiratie in vergelijkende effectstudies. In de filosofie van de basiscursus is de toekomst van de cognitieve gedragstherapie, en in feite die van de psychotherapie, er in gelegen om beide benaderingen met elkaar te integreren. In de cursus worden de cursisten daarom vertrouwd gemaakt met beide richtingen. Ze leren enerzijds de individuele theoretisch geïnspireerde zoekschema’s toepassen die bekend staan als functie- en betekenisanalyse en als gedachtenrapporten, anderzijds maken ze ook alvast, deels impliciet, enigszins kennis met enkele gestandaardiseerde en op specifieke klachten gerichte interventies binnen cognitieve gedragstherapie. Het is echter voorbehouden aan de beoogde vervolgcursus om het zwaartepunt op zulke standaardprogramma’s te leggen. De gedachte achter dit ‘twee-sporen beleid’ is, dat de huidige standaardbehandelingen nog niet trefzeker genoeg zijn om deze automatisch toe te passen zodra aan de betreffende DSM-diagnose is voldaan, terwijl de geïndividualiseerde benadering het risico inhoudt dat de therapeut te zeer in beslag wordt genomen door allerlei theoretische bespiegelingen waardoor de slagvaardigheid om te interveniëren te zeer verloren gaat. Kennis van beide richtingen lijkt een voorwaarde te zijn om de voordelen van beide benaderingen te kunnen optimaliseren en de risico’s ervan te kunnen minimaliseren.