De DSM-5, die op 22 mei 2013 in San Francisco gepresenteerd werd, is primair bedoeld voor de dagelijkse klinische praktijk, voor diagnostiek en behandeling. De strikt categoriale benadering zou echter plaats mogen maken voor een dimensionele benadering. De introductie van ernst-maten zou de voorspellende waarde kunnen gaan vergroten. Aan een explosieve groei van het aantal nieuwe diagnosen, zoals in de DSM-III-R en DSM-IV, moest een einde komen, evenals aan de veelvuldig gestelde maar weinig zeggende restcategorie NAO (Niet Anderszins Omschreven). De DSM-5 zou een levend systeem moeten gaan worden waarin relatief kleine verandering tussentijds kunnen worden ingevlochten (DSM-5.1, DSM-5.2 etc). De verwachtingen waren dus hoog gespannen, de lat was erg hoog gelegd.
In aanloop naar de DSM-5 zwol de kritiek op het classificatiesysteem steeds verder aan: psychopathologie laat zich niet vangen in afzonderlijke categorieën, maar vraagt om een onderliggende dimensionale benadering die meer recht doet aan de complexe klinische realiteit. Ook werd een verdere toename van het aantal diagnostische categorieën als onnodig stigmatiserend en medicaliserend van de hand gewezen.
Toch is de DSM-5 weer wat beter dan de DSM-IV. Ook al wordt het systeem verguisd, ondanks alle terechte kritiek kunnen we niet zonder een dergelijk classificatiesysteem. De Nederlandse vertaling wordt voorjaar 2014 verwacht (Uitgeverij Boom). De verwachting is dat de DSM-5 in 2015 in Nederland in gebruik zal worden genomen